Po obu stronach Khlong Saen Saep biegną wąskie chodniki, wzdłuż których ciasno przylegają do siebie budynki. Choć słowo budynek wydaje się być w przypadku wielu z nich słowem użytym na wyrost. Domki bardziej i mniej zadbane sąsiadują z prowizorycznymi schronieniami. Plandeki, stare banery, zardzewiałe blachy, drewniane deski, kartony, płachty i wszechobecna blacha falista. Mieszkańcy, którzy żyją tuż przy kanale Saen Saep zajęli chodniki (będące na niektórych odcinkach także ścieżkami rowerowymi) przylegające do ich domostw. Stąd nieustające poczucie, że przechodzi się przez czyjś dom. Zwłaszcza przez kuchnię, ponieważ to właśnie kuchnie znajdują się najczęściej wzdłuż chodników. Zlewy, stosy brudnych naczyń, stoliki, kuchenki, a także wszelkiego rodzaju kuchenne przyrządy: od plastikowych misek i sztućców po garnki i patelnie. Jeden sąsiad gotuje, drugi zmywa naczynia, trzeci – spożywa posiłek. Wędrując ciasnym chodnikiem, z uśmiechem na twarzy, wymija się wszystkich, pytając nieśmiało: Czy mogę przejść dalej? Jest się tutaj niezapowiedzianym gościem i o tym należy pamiętać odwiedzając to miejsce. Bo faranga (tak Tajowie określają obcokrajowców) właśnie tutaj mało kto się spodziewa. 

Chodniki zostały przejęte i zaaranżowane także na przedsionki i korytarze, które służą za pralnie, suszarnie, miejsca parkingowe dla skuterów i rowerów. Wiele z domów przypomina magazyny i składziki wypełnione wszelkiego rodzaju gratami, drobiazgami, śmieciami. Nie zabraknie też tutaj lokalnych sklepików z artykułami pierwszej potrzeby, pralek na żetony, czy małych garkuchni z jedzeniem.

Przechadzanie się wzdłuż Khlong Saen Saep to zderzanie się na każdym kroku z bardzo tradycyjnym, prostym życiem, które stanowi ogromny kontrast do tego znanego z kolorowych przewodników. Otwarte na oścież drzwi mijanych domostw niemal zapraszają do podglądania lokalnego życia.